Przybyla dusza na kleczkach do nieba w boza… obczyzne Nie chcial‚a patrzec na gwiazdy i na wiecznos›ci pierwszyzne™. Nie chcial‚a ulec weselu, ni nowym jas›niec‡ obliczem, Ani wspominac‡ nikogo, ani zapomniec‡ o niczem. I rozpus›cil‚a warkocze i pomyslala w ble™kicie, ze w niekochanych obje™ciach przemarnowal‚a swe zycie, Bez zdrady i bez oporu, starannie kryja…c swa… rane, Piescil‚a usta nielube i oczy niemil‚owane. I trwal‚a dla nich bezwolna, i kwitla dla nich bezduszna I przezywal‚a je - losem i byl‚a losom posl‚uszna. A ze nie kochal‚a tak tkliwie, a nie kochal‚a tak czule, Ze nikt w jej jasnym us›miechu nie trafil mys›la… na bole. Lecz teraz nagle pojel‚a, ze wobec Boga i nieba Juz nic nie wolno ukrywac‡ i nic ukrywac‡ nie trzeba. Sšmierc‡ w niej obnaza pos›piesznie prawde™ tak dl‚ugo tajona…ta… prawda… skrza…sie zrenice, ta… prawda… blyska sie™ l‚ono! I dusza le™kiem splonel‚a, ze wkrotce po jej pogrzebie Przyjdzie w s›lad za nia… kochanek, aby odnalezc‡ ja w niebie. Wycia…gnie ku niej ramiona, ziemskiej wyzbyte rozpaczy, I zajrzy w oczy i dawne jej niekochanie zobaczy...